Πρόσφατα, σε μια ταξιδιωτική απόδρασή μου επισκέφτηκα ένα γνωστό, πια, σε πολλούς χωριό. Γνωστό, όχι για κάτι ξεχωριστό που έχει το ίδιο. Ένα μικρό, ταπεινό, παραλιακό χωριουδάκι, είναι, σαν τα πολλά που διαθέτει τούτος ο τόπος. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η γειτνίασή του μ' ένα μέρος που κάποτε ταυτίστηκε με την εξορία, τον πόνο, το δάκρυ, την αρρώστια, το θάνατο αλλά και την προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει με αξιοπρέπεια ακόμα κι αν οι πληγές στο σώμα του αλλά και οι δοκιμασίες της ψυχής του τον στιγμάτιζαν σαν σύγχρονο Ιώβ.
Απέναντί μου, λοιπόν, είχα τη Σπιναλόγκα το γνωστό, σε όλους μας, τηλεοπτικό " Νησί". Κι εγώ στεκόμουν στην Πλάκα, το χωριουδάκι που σας προανέφερα. Περιδιαβαίνοντας το, κι έχοντας συνεχώς άποψη της Σπιναλόγκας ,δε θα το κρύψω, αισθάνθηκα μια συγκίνηση. Για τους ανθρώπους που κάποτε έφευγαν για απέναντι και γι' αυτούς που έμεναν πίσω. Που τους χώριζαν πια 10' λεπτά με τη βάρκα και μια ολόκληρη ζωή...
Η ματιά μου περιπλανιόταν στα παλιά σπίτι του χωριού απομεινάρια μιας άλλης ζωής, μιας άλλης πραγματικότητας, δύσκολης και σκληρής, που μου φαντάζει τόσο μακρυά και όμως δυστυχώς λόγω των σημερινών οικονομικών συνθηκών και τόσο μα τόσο κοντά. Ο Α.Γ.Χ. στα 1856 όταν στέριωσε ,με θυσίες, το σπιτικό του ανήρτησε μια εμπνευσμένη μαρμάρινη επιγραφή που έλεγε: " Σήμερον εμού, αύριον ετέρου". Τόσο απλή σοφία, τόσο γνωστή γνώση, τόσο χιλιοειπωμένη κι όμως τόσο εύκολα αναλώσιμη και περαστική. Έπεα πτερόεντα για όλους μας. Το ξέρουμε μα ποτέ δεν το ομολογούμε μετά λόγου γνώσεως. Λες κι ελπίζουμε να ξεφύγουμε. Κι άντε εμείς οι απλοί, ταπεινοί που θεωρούμε πως ιδιοκτησία μας είναι το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και βαυκαλιζόμαστε ότι έτσι κάτι κάναμε και μεις για τους απογόνους μας . Κείνοι οι άλλοι που σωρρεύουν και συσσωρεύουν και πατούν επί πτωμάτων για να αυξήσουν το βιος τους, τις ιδιοκτησίες τους, τι θαρρούν;! Ο Α.Γ.Χ. σίγουρα ,εκεί που βρίσκεται, τους χαμογελά με σαρδόνιο χαμόγελο.
-Ε, που' στε;! Από δω παν' κι οι άλλοι!
Αυτό που δεν μπορεί να κάνει η δικαιοσύνη, ευτυχώς το κάνει ακόμα, η κοινή μας Μοίρα...
Σας ασπάζομαι,
Natassa V.
1 σχόλιο:
Παρόλο που το είδα,τώρα που το ξαναδιαβασα ανατριχιασα!Τι σοφά λόγια........
Δημοσίευση σχολίου